Bizenyaki

Mam nadzieję, że nie zanudzę, ale dziś znów będzie… o ceramice! Tym razem zatrzymaliśmy się w Okayamie, a stąd w niecałą godzinę można dotrzeć lokalnym pociągiem do miejscowości Imbe – ośrodka ceramicznego bizenyaki. Estetyka bardzo zbliżona do opisanej już tanbayaki – surowa, nieszkliwiona glina, naturalne kolory i ascetyczne formy. Tym razem wdałam się w bardziej wnikliwe rozmowy z ceramikami i muszę poprawić swój post o tanbayaki, bo tu podobnie wytwarza sie ceramikę – efekt podobny do „glazury” na naczyniu otrzymuje się nie z dymu, ale z popiołu drzewa sosnowego. Posypuje się nim częściowo powierzchnię naczynia a popiół pod wpływem ognia zmienia się w błyszczącą powłokę. Technika ta zwana jest yakishime. Inne efekty kolorystyczne otrzymuje się np. dzięki ustawieniu naczynia bliżej lub dalej od źródła ognia. Tradycyjne piece noborigama rozpalane są zwykle tylko kilka razy w roku, wówczas wypala się w nich po kilkaset lub kilka tysięcy naczyń. Piec opala się drewnem sosnowym, ogień musi być podtrzymywany stale przez kilkanaście (!) dni, więc na zmianę pracują przy nim 3 osoby po 8 godzin. Ceramika bizen ma podobno doskonałe właściwości oczyszczające wodę. Np. kwiaty w wazonie z bizenyaki będą stały dłużej niż w szklanym, a sake i herbata z naczyń bizen smakuje wyjątkowo ze względu na tę właśnie cechę ceramiki… W niektórych pracowniach można kupić kulki ceramiczne wraz z „instrukcją obsługi”. I tak dotowania ryżu należy wrzucić jedną kulkę, co pozwoli wydobyć wyjątkowe walory smakowe potrawy, do kąpieli np. trzeba użyć 10 kulek itp. Oczywiście musiałam kupić ten wynalazek i koniecznie przetestuję go po powrocie 🙂
Jutro Marcin będzie mógł trochę się oderwać od tych fascynujących ceramicznych doznań, ponieważ robimy sobie typowo turystyczny dzień – oglądamy krajobrazy i inne takie tam… a potem czeka nas jeszcze wizyta na plantacji herbaty i kilka dni w zatłoczonym Tokio.